“लग्न करा. पण नर्सिणीसोबत नको. दुसरी कोणीही चालेल. ही माझी अखेरची इच्छा आहे.” तो मोठ्याने हसला. “आता तर ती गेली” “अखेरची इच्छा?” नर्सिणीनं पायात चपला घातल्या नि निघून गेली. दूर दूर…
नक्षत्रांचे देणे – डॉ. विजया वाड
सुहास माझा टॉवेल…” प्रभुदेवांनी हाक मारली. “देते महाराज.” सुहास टॉवेल घेऊन आली. दीपा बघत होती कॉटवरून. ती दुखणाईत होती. सुहास २४ तासांची नर्स होती. इन अँड आऊट अशी भानगड नव्हती. प्रभुदेवांशी तिचे नाते जवळकीचे होते. हक्क प्रस्थापित झाला होता. दीपा असहाय्य होती. जिवंतपणी गरजेला उभी राहत नाही, ती बायको कसली? असाध्य आजार जडला होता ना! नशिबाने जोडीदार दुखणे बाणे लागलेल्या बायकोस प्रेमाने सांभाळत होता. दुस्वास करीत नव्हता. औषधे विनातक्रार आणत होता. “प्रभुदेवा… महाराजा… टॉवेल घ्या.” बंद स्नानगृहापाशी दाराशी तिने
टकटक केली.
आता टॉवेलसकट नर्सिणीला हा टिकोजीराव आत ओढणार. रोजचेच होते हे प्रेमालाप. दीपाचे मन फुणफुणले. कापले. त्रासले. मग असहाय्य होऊन गप्प निपचित पडले.
रोजचा बायको देखत नर्सिणीसोबत ‘टॉवेलनामा’ झाला. दीपाने तो अस्वस्थपणे सहन केला. न सहन करून कोणाला सांगणार? मूलबाळ नव्हतेच अवतरले घरात.
“देवा, सोडव या मरण यातनातून.” तिने रामप्रभूंना विनविले. अगतिकपणे आस लावून.
“कधी गं मी जीव सोडेन?” तिने नर्सिणीला विचारले.
“जीवन देतो ‘तो’ … जीवन संपवितो, ‘तोच’आपल्या हातात आहे का, ते जगणे मरणे? मी तुमची सेवा चांगली करते माझ्यापरी!”
“हो. करतेस त्याबाबतीत प्रश्नच नाही.”
“सुहास, पावडर टाक पाठीवर” प्रभुदेवांनी आज्ञा केली.
दीपा टकामका रोज बघे. हळुवार हातांनी तिचा हक्काचा नवरा, नर्सकडून पाठ हलक्या हातांनी चोळून घेई.
वर अहाहा, झकास असे समाधानाचे हुंकार देई. दीपाला ते शक्य नव्हते. काय करणार?
प्रभुदेवांच्या पाठीवर कोमल हातांनी स्पंज झाले. अहाहा… झकाससुद्धा उरकले. ‘आता बास’ दीपा चिरकली.
“जळू नको गं. तुला काही कमी करतो का मी?” नवरा उत्तरला.
“नाही.”
“मग गपचिप बघ.”
ती असहाय्य होती. गपचिप तो स्पर्श सोहळा बघण्यावाचून तरणोपायच नव्हता. आरडाओरडा करून फरक पडणार नव्हता.
नौरोजी यथासांग पावडर स्वामी झाले. मग बायकोदेखत प्रभुदेवांनी नर्सिणीला एक ओष्ठय लॉलीपॉप दिला. मग त्याच उष्ट्या ओठांनी बायकोच्या कपाळाचा मुका घेतला.
बायको निपचित पडली होती.
“गोड लागला की नाही?”
“हो.”
“शहाणी माझी बायको. अगं पुरुष वर्षानुवर्षे एकटा, व्रतस्थ नाही राहू शकत गं बायको.”
“मला समजतं.”
“मग बरं? शहाणी हो. तरी मी नर्स बरोबरच लफडं करतो. अन्य प्रेमसंबंध करीत नाही. बाहेरख्यालीपणा तर अंगातच नाही.” तो स्वत:चे कौतुक
स्वत:च करीत होता. बायको ओठ शिवून होती.
“तू का गं गप्प गप्प?” त्याने बायकोस विचारले. पण ती गप्प गप्पच होती. त्याने नर्सिणीला घट्ट जवळ घेतले नि तो कामाला निघून गेला.
दिवस रात्रीचे गणित एकदाचे संपले. ती गेली. स्वर्गस्थ झाली. “सुटली.” नवरा म्हणाला. थोडे फार गिल्टी वाटायचे त्याला. नाही असे नाही. पण क्रियाकर्म यथासांग पार पडले.
“आता नो वांधा, लग्न करूया…”
“माझी हरकत नाही.” नर्सिण म्हणाली.
“लग्न म्हणजे काय? तू कायद्याने माझे नाव लावणार. कायद्याने माझी बायको होणार.”
“पण ते गरजेचे आहे ना?” नर्सिणीने म्हटले.
“म्हटलं तर आहे. म्हटलं तर नाही.”
“का हो? महाराजा…? …”
“जाताना ती म्हणाली…”
“काय म्हणाल्या बाईसाहेब?”
“अगं म्हणाली, मी तुम्हाला शरीरसुख देण्यात कमी पडले. मी गेले की दुसरं लग्न लगेच करा.”
“असं म्हणाल्या त्या? मन मोठं त्यांचं.” ती गदगदली.
“पण एक अट घातलीच.”
“कोणती हो?”
“लग्न करा. पण नर्सिणीसोबत नको. दुसरी कोणीही चालेल. ही माझी अखेरची इच्छा आहे.” तो मोठ्यामोठ्यांदा हसला. “आता तर ती गेली” “अखेरची इच्छा?” नर्सिणीनं पायात चपला घातल्या नि निघून गेली. दूर दूर…