नाटेठोम

डॉ. विजया वाड

“बाबा, तू घरीच?” तेजूनं आश्चर्यानं विचारलं.
“जवळजवळ चोवीस तास!”
“काय सांगतोस?”
“मी अख्खा दिवस लॅपटॉप नि आयपॅडवरून चॅनल चालवणार आहे तेजू.”
“काय सांगतोस?”
“माझा एंटरटेन्मेंट चॅनल असल्यानं ते शक्य आहे.”
“जुने प्रोग्रॅम्स रन करणार?”
“हो. भरपूर स्टॉक आहे.”
“वाऊ.” तेजूने आनंदाने उडीच मारली.
“मालूमावशी कुठाय रे?”
“ती गावी गेली. राष्ट्रव्यापी कर्फ्यू लागणार आजपासून म्हणून रात्रीच मी तिला वसईला तिच्या मुलाबाळात पोहोचवून आलो. आज काही गाडी बाहेर काढता यायची नाही.”
“ओह! हाऊ स्वीट! बाबा, यू आर सोss स्वीट!”
तेजू बाबांच्या गळ्यात पडली नि तिनं त्याच्या गालाचा
मुका घेतला.
“स्वीट काय त्याच्यात?”
“नोकर-चाकराचा इतका विचार करतोस!”
“आपली ड्युटीच आहे ती तेजू. किती पैसा मिळवला हे नाही गं महत्त्वाचं. किती माणूसपण जपलं हे महत्त्वाचंय.”
“यू आर राईट बाबा. आय विल फॉलो धिस फिलॉसॉफी.”
“खूप छान.”
तेजू बाथरूमपाशी गेली, तर आई सुन्नात होऊन बाहेर येत होती. केसांना टॉवेल बांधला होता. पण इतकी लालुस आणि तरतरीत दिसत होती की तेजू जामच खूश झाली.
“तू भी घरमें?”
“मग? चित्रीकरणाला सुट्टी आहे.”
“काय सांगतेस?”
“खरं सांगत्येय, सुट्टी आहे चित्रीकरणाला.”
“मग मालिकेचं काय होणार?”
“कोरोनाचं संकट टळलं की पुन्हा चालू होईल चित्रीकरण. तेजू नथिंग टू वरी.”
तेजूला आठवलं.
सकाळी नऊ ते रात्री नऊ आईची चित्रीकरणाची वेळ असे. फिल्मसिटीत असलं की तिला अर्धा तास आधी निघावं लागे. पण नालासोपारा गाठायचं असलं की, दीड तास एका प्रवासाला लागे. म्हणजे नऊची शिफ्ट आली, तर साडेसातला घराबाहेर पडावे नि रात्री साडेदहाला घराकडे परतावे इतके टाइट शेड्यूल असे.
आली की इतकी थके, इतकी थके की तिच्यात बोलायचीही ताकद नसे. शिवाय सारे अंतर, जवळ असो की लांब… स्वत: ड्राइव्ह करी. ड्रायव्हिंग वॉज अॅण्ड इज हर पॅशन.
“माझा एपिसोड बघितलास?” ती आल्यावर
तेजूला विचारी.
“म्हंजे काय अय्युडा!”
“कसा झाला?”
“यू वेअर द बेस्ट.”
“खरंच?”
“तुझी शपथ!”
असं बोलणं चाले. तेजूची आई स्क्रीनवर इतकी सुंदर दिसे की सारं पब्लिक तिच्यावर प्रेम करी.
“यवढी मोठी पंधरा वर्षांची मुलगीय त्यांना असं वाटतं का तरी? आणि एमेस्सी गोल्ड मेडलिस्ट आहेत. किती हुश्शार! पण किती डाऊन टू अर्थ!”
आपल्या आईबद्दल इतके चांगले उद्गार कोणाला आवडणार नाहीत? तेजूचे कानही तेजतर्रार होत. चेहेराभर आनंद पसरे.
आपल्या आई-वडिलांचा तिला भारी अभिमान वाटे.
शाळेत ती कधी याबद्दल बोलली नाही, तरी साऱ्यांनाच तिच्या आई-बाबांच्या लोकप्रियतेची कल्पना होती.
पण फार एकटे वाटे. हा केवळ तिचा अनुभव होता. दहा ते पाच जॉब करणाऱ्यांच्या आई नि बाबांचे काही तास तरी मुलांच्या वाट्याला येतात ना!
तेजू मात्र टीव्ही पाहत वेळ घालवी. ट्यूशन टीचरसोबतच गृहपाठ पूर्ण करी आणि मालूमावशीला काही तरी छान कर, नवे कर असा लकडा लावी.
“आई, किती दिवस कोरोनाचं संकट आहे गं?” तिनं आईला विचारलं.
“आता फाइट करतोय ना आपण?”
“पण अॅण्टीडोटला इतका वेळ का लागतोय?”
“तेजू बेटा, अॅण्टीडोट शोधणं, विकसित करणं, त्यानंतर तो प्राणिमात्रांवर ट्राय करणं, त्याचा यश-अपयशाचा आलेख निरसणं या सोप्या गोष्टी आहेत का बेटा? पण आय अॅम शुअर, भारतीय शास्त्रज्ञ या सर्व चाचण्या यशस्वीरीतीने पार पाडतील.”
“खरंय आई. मला तर वाटतं, कोणत्याही बुद्धिमान माणसाला भारताबाहेर जाऊ देऊ नये. इतर देशांचा विकास आम्ही करण्यापेक्षा आमच्या देशाचा विकासच आम्ही करू ना!”
“युवर थॉट इज व्हेरी गुड. तू तो नक्की अमलात आण. इतर देशात प्रगत शिक्षण अवश्य घे, पण त्याचा उपयोग स्वदेशासाठी कर. आय अॅम सो प्राऊड ऑफ यू तेजू.”
आईने मायेने जवळ घेतले लेकीला. आंजारले, गोंजारले. त्या स्पर्शातली माया तेजूला इतकी हवी हवीशी वाटली की, ती कोरोनाचे दु:ख विसरली.
“असा असावा काळही सुंदर
असे असावे भरलेले घर!
आई-बाबा तेजू यांचा,
मेळ असावा असाच सुंदर…!” तिला वाटले.
फक्त हे होण्या “कोरोना” कारणीभूत नसावा, असे मात्र तेजूला खूप मनापासून वाटत राहिले. तेवढ्यात तेजूचा बाबा आला.
“बाबा, ये ना, गप्पा ठोकायला.”
“हाजिर हूँ मॅडम ! पण माझ्या मनात आलं तू, मी नि आई… तिघं मिळून पत्ते खेळूया.”
“काय खेळूया डिअर बाबा?”
“पाच तीन दोन?”
“नको. अरे तू नि आई दोघं सदा कामात असता, तर घर ओकेबोके असते. “नॉट अॅट होम” हीच स्थिती सदा असते.
“काय करणार तेजू?”
“म्हणून तर सांगते, आज तिघं नाटेठोम खेळूया.”
“येस्स्स!” आई-बाबा रंगले. दार घट्ट बंद! नि पत्त्यांचा डाव रंगला… नॉट अॅट होम! अेटले? नोट ठोम!