धरती

कथा : डॉ. विजया वाड

घरती, तुझे बाबा लग्न करतायत, दिवेकर मॅडम सोबत.” अंजली हलकासा धक्का देत म्हणाली.

“ठाऊकाय मला, शी इज माय रिप्लेसमेंट मदर.” धरतीचा स्वर कडवट होता. पुरुष लग्नाशिवाय… म्हणजे स्त्रीशिवाय जगू शकत नाहीत. १३-१४च्या वयात धरतीला कष्टाने कबूल करावे लागत होते.

“धरती, शाळा सुटल्यावर बोलू. इथेच आणि याच बाकावर.” चिठ्ठी पावली. थांबणे भाग होते. दिवेकर मॅडम विसूभाऊंना विनंती करून वर्गात शिरल्या. शाळेचे प्यून! वर्दी द्यावीच लागते ना.

“खूप रागावलीयस ना माझ्यावर?”

“नाराज आहे.” धरती स्पष्ट म्हणाली.

“तू आता मोठी आहेस.”

“मला सगळं समजतं. आठवीच्या विज्ञानाच्या पुस्तकात सारं आहे.”

“पण बलात्कार पाठ्यपुस्तकात नसतो. “बलात्कार?” हे धरतीच्या मनोशक्तीच्या बाहेरचं होतं.

“तूच म्हणालीस, तुला सारं समजतं म्हणून सांगते, मोकळेपणानं… धरती, तुझे बाबा देव माणूस आहेत. हे तुला ठाऊक आहे ना?” “हो.” एकाक्षरी उत्तर देऊन धरती गप्प बसली.

“देशपांडे साहेब, संस्कार वर्गाला यायचे… तिथेच आमची मैत्री झाली. मोठा संशयी गं तो नराधम. कुलूप लावून जायचा शक्तिशाली.” हे धरतीला नवे होते. “बाहेरून” ओठ गच्च आवळून दिवेकर मॅडम म्हणाल्या. “विश्वास नावाची चीज आहे ना मॅडम जगात.” “अपवादात्मकच”

ऑफिसातून आल्या शोधमोहीम चालूच. तासन् तास! “कोण आलं होतं? कसं आलं होतं कबूल कर. इनक्वायरी ऑफीसर जणू.” दिवेकर मॅडम म्हणाल्या “एक दिवस चौकशी सम्राटांवर मी बरसले.” तुम्ही गेलात नि चार गुंड शिरले चौघांनी आळीपाळीने मजवर बळजोरी केली. मी ओरडले… आरोळी ठोकली. “वाचवा! वाचवा!” “इथे बळजोरी करताहेत” “मग काय झालं मॅडम.” “काय होणार?” देवमाणूस म्हणून लग्न केलं. येणारा जाणारा प्रत्येक माणूस! तीच गोष्ट… तीच तीच! तेच आख्यान, मी म्हणूनच सहन केलं एक दिवस भरदुपारी घरातून?”

“पळून गेलात?” “पोलीस कंप्लेट केलीत?” धरतीनं विचारलं कुतुहल हो!

“पळून गेले. कंप्लेंट केली, पण ती टिकली नाही!”

“पैसा? अस्थानी वापरलेला!” दात ओठ खात धरती म्हणाली. किशोरवयीन राग उसळला. धरतीचे गाल कुरवाळीत दिवेकर मॅडम गोड हसल्या. म्हणाल्या, “ज्याचा शेवट गोड ते सारे गोड! दिवेकर मॅडम बोलल्या मुलाखतीत मी स्पष्ट मिस्टर दिवेकरांना सांगितलं.मला कशाचा वीट आला होता ते” “दिवेकर सरांनी ऐकून घेतलं मॅडम?” “तुला सांगते ना! जगात सुष्ट.. दुष्ट दोन्ही प्रकारची माणसं असतात तो दुष्ट होता, पण दिवेकर साहेब मानवतावादी होते. त्यांची पत्नी वेड्यांच्या इस्पितळात! पदरी छोटं बाळ! मी राजसचा स्वीकार आनंदान केला. ते सुखी! अन् मीही सुखी…” आयुष्य सोप्पं करुन टाकणाऱ्या दिवेकर मॅडमकडे धरती बघतच राहिली.

“प्रॉब्लेम कधीच मोठा नसतो. हाऊ डु यू लुक अॅट इट इज डिफरंट…” धरती विस्मयाने बघत राहिली. दिवेकर मॅडमकडे. “तुझे बाबा देवमाणूस आहेत. आम्ही ४ वेळा भेटलो. ४ वेळा! प्रत्येक वेळी धरतीची परवानगी असेल तरचं! हीच रट लावलीय” “पण बाबा…!” “धीर झाला नसेल… गं!” “मग मी विचारते..” धरती म्हणाली. “नको नको..” बाई, घाईने म्हणाल्या.

“बाबा माझे मन दुखवायला घाबरतात.” पण मी देखील त्यांचीच लेक आहे… धरती. त्यांच्या मायेचा पाऊस माझ्या स्वप्नांची फुले फुलवीत आला आजवर.. आता माझी पाळी आहे, त्यांचे आभाळ बनायची… मी माझा होकार त्यांना कळवणार.. माझे बाबा माझे असतील आणि ही लेक त्यांची धरती त्यांच्या सुखाची धरा बनेल.