ओसामा बिन लादेनला यमसदनी पाठविणारा प्रसंग तर डोळ्यांत साठवून ठेवण्यासारखा. मात्र अब्दुल मुनाफसाठी हीच घटना त्रासदायक ठरली आहे.
एखाद्या घटनेचे साक्षीदार असणे प्रत्यक्षदर्शीसाठी अनेकदा छाती फुलून येण्यासारखे असते. पण काही वेळा नको तो अनुभव असे म्हणण्याचीच वेळ येते. ओसामा बिन लादेनला यमसदनी पाठविणारा प्रसंग तर डोळ्यांत साठवून ठेवण्यासारखा. मात्र अब्दुल मुनाफसाठी हीच घटना त्रासदायक ठरली आहे. पाकिस्तानात ओसामाला ठार मारण्यासाठी जेव्हा अमेरिकच्या सैन्याची हेलिकॉप्टर पाकिस्तानमध्ये उतरली तेव्हा मुनाफ तिथेच होता.
खरे तर तो या हेलिकॉप्टरच्या आवाजानेच जागा झाला. त्याच्याच घराजवळच्या आवारात हेलिकॉप्टर उतरलेले पाहून तो जवळ गेला. हॅलिकॉप्टरमधून जमिनीवर पाय ठेवणा-या सैनिकांशी त्याला हस्तांदोलनही करायचे होते. कारण त्याला ते आपल्याच देशाचे, पाकिस्तानचेच सैन्य वाटले. झाले. मुनाफला अमेरिकन सैन्याने घेरले. त्यानंतर त्याला ताब्यात घेण्यात आले.
ओसामावरील कारवाईदरम्यान तो सैन्याच्या ताब्यातच होता. सैन्य माघारी गेले तेव्हा तो त्यांच्याबरोबर होता किंवा नंतर त्याला परत सोडून देण्यात आले, याबाबत अद्यापही काहीही स्पष्ट झालेले नाही. चौकशीदरम्यान मुनाफने सुरुवातीला आपण सर्व घटना पाहिली याचा इन्कार केला. मात्र नंतर त्याने आपण कसे अमेरिकन सैन्याच्या ताब्यात होतो, याची कहाणी कथन केली. तो खरे बोलतो की खोटे याबाबत अद्यापही साशंकता आहे. एक मात्र खरे की अनोख्या अशा घटनेचे साक्षीदार होणे हे अंगावर शहारे आणणारे पात्र कथानक ठरत असले तरी चौकशी आणि सैन्याच्या ताब्यात असणे हे ‘न भूतो न भविष्यती’ प्रसंग विसरण्यास कारणीभूत ठरतात.