नववर्षाच्या पूर्वसंध्येची तयारी जोरात सुरू.. कुणी बँजो तर कुणी डीजे लावत होतं. खाण्यापिण्याच्या ऑर्डर्स दिल्या जात होत्या.. गच्चीची झाडलोट सुरू होती. आणि अचानक अनुष्का वडिलांसमोर उभी राहिली.
नववर्षाच्या पूर्वसंध्येची तयारी जोरात सुरू.. कुणी बँजो तर कुणी डीजे लावत होतं. खाण्यापिण्याच्या ऑर्डर्स दिल्या जात होत्या.. गच्चीची झाडलोट सुरू होती. आणि अचानक अनुष्का वडिलांसमोर उभी राहिली.
‘मी तिथे का जायचं नाही, बाबा?’
‘नाही म्हटलं की नाही!’ वडिलांनी ठाम शब्दात सांगितलं.
अनुष्का नाराज होऊन गप्प बसणा-यातली नव्हती. ‘का जाऊ शकणार नाही मी? मुलगी आहे म्हणून? माझ्या जागी मुलगा असता तर त्याला तुम्ही सहज जाऊ दिलं असतं ना?’ तिने तोंडाचा पट्टा सुरूच केला.
‘अगं, पण सध्याची परिस्थिती कशी आहे तू पाहतेस ना?’
‘माझे मित्र-मैत्रिणी नाहीत का? मला नाही वाटत का त्यांच्याबरोबर एन्जॉय करावं. आता मी मोठी झाली आहे. तुम्ही कसे तुमच्या मित्रांबरोबर एन्जॉय करता? आम्ही का करायचं नाही..’ पाय आपटून ती घरात गेली.
अनुष्काच्या या भडाभडा बोलण्यावर तो बाप अवाक्च झाला.. तापलेलं वातावरण अचानक शांत झालं. संवाद थांबला. पण निरुत्तर बाप मनाशीच विचार करू लागला..
ही कसली असुरक्षिततेची भावना दाटून आली आहे? एकेकाळी या देशात काठीला सोनं बांधून जाता यायचं. आता मात्र देवळातच चो-या होऊ लागल्यावर काय म्हणावं.. इतकी आधुनिक साधनं आहेत, तरीही मनात सुरक्षितता नाही! एक बाप म्हणून मी नाही देऊ शकत तुला सुरक्षित वातावरण. एक आधुनिक पालक म्हणून मलाही वाटतं की आपल्या मुलीने एन्जॉय करावं.
या जगातल्या सगळया गोष्टींचा आस्वाद घ्यावा.
एकटीने बाईक घेऊन एक चक्कर टाकून यावं. कुठेतरी हायकिंग नाहीतर ट्रेकिंगला जावं. एखादा छंद जपावा. कधी कंटाळा आला म्हणून उगीचच एखाद्या मित्राच्या नाही तरी मैत्रिणीच्या घरी जावं, तिथे गप्पा हाकाव्यात. चांगल्या लोकांशी मैत्री करावी. या सगळ्या अनुभवात एखादी वाईट व्यक्ती भेटलीच तर तिला सडेतोड उत्तर देऊन चांगलाच धडा शिकवावा. तसाच प्रसंग आला तर एखाद्याला एक लगावूनही द्यावी.
जे जे मुलाने करावं ते सगळं माझ्या मुलीनेही करावं असं मला अगदी मनापासून वाटतं. पण.. जेव्हा जेव्हा माझ्या मनात हे विचार येतात, तेव्हा माझ्या आजूबाजूच्या परिस्थितीने हात टेकलेले असतात. एक अगतिकतेची भावना मनात येते आणि माझा नाइलाज होतो.जेव्हा तुझा जन्म झाला तेव्हाच मनाशी ठरवलं होतं की, आपल्या मुलीला अगदी मुलासारखंच वाढवायचं. कोणतीही बंधनं न लादता, तिला हवं तसं जगू द्यावं.
तिला खूप शिकवावं, आणि एक दिवस तिने अभिमानाने आपली मान उंचवावी.. मग आपणही तिच्या या यशाने कॉलर ताठ करत चारचौघांत फिरावं. पण बाहेरचं हे अघोरी वातावरण पाहिलं की वाटतं घरातच आडपडद्यातच पोर बिनघोर राहील.. घशाशी दाटलेल्या आवंढयाबरोबरच ओठांवर आलेले वरचे सगळे शब्द बाप गिळून टाकतो.. निर्धाराने डोळे पुसतो आणि म्हणतो..‘जा एन्जॉय कर.. पण जरा जपून!’