एक होती म्हातारी. एकदा ती आपल्या लेकीकडे जायला निघाली. लेक राहायची दुस-या गावाला. रस्त्यात होते मोठे जंगल. म्हातारी काठी टेकत, टेकत रस्त्याने निघाली. वाटेत तिला भेटला कोल्हा. तो म्हणाला, म्हातारे, म्हातारे, मी तुला खातो. पण, म्हातारी होती हुशार. ती म्हणाली, ‘मला खाऊन तुझे पोट भरणार नाही. त्यापेक्षा थोडे दिवस थांब. लेकीकडे जाते, तूप-रोटी खाते, लठ्ठ होते, मग मला खा. कोल्ह्याला म्हातारीचे म्हणणे पटले. म्हातारी पुढे निघाली. तिला भेटला वाघ. तो म्हणाला, म्हातारे, म्हातारे, मी तुला खातो. त्याने डरकाळी फोडली. म्हातारी त्याला म्हणाली, मला खाऊन तुझे पोट भरणार नाही. त्यापेक्षा थोडे दिवस थांब. लेकीकडे जाते, तूप-रोटी खाते, लठ्ठ होते, मग मला खा. वाघाची अशी समजूत काढून म्हातारी पुढे निघाली.
लेकीकडे ती खूप दिवस मजेत राहिली. खाऊन पिऊन लठ्ठ झाली. आपल्या घरी परत येताना तिने एक मोठा लाल भोपळा घेतला. त्यात बसून ती भोपळय़ाला म्हणाली, चल रे भोपळय़ा, टुणूक टुणूक. भोपळा रस्त्याने निघाला. वाटेत वाघाने भोपळा पाहिला. तो म्हणाला, म्हातारे, म्हातारे थांब! आतून म्हातारी म्हणाली, कशाची म्हातारी आणि कशाची कोतारी. चल रे भोपळय़ा, टुणूक टुणूक. त्याबरोबर भोपळा जोरात पळू लागला. पुढे गेल्या, भेटला कोल्हा. कोल्ह्यानेही भोपळय़ाला थांबवण्याचा प्रयत्न केला. पण, म्हातारी आतून म्हणाली, चल रे भोपळय़ा, टुणूक टुणूक! पुन्हा भोपळा जोरात पळू लागला. अशी होती म्हातारी हुशार. कोल्हा आणि वाघाच्या तावडीत ती काही सापडली नाही. भोपळय़ात बसून ती सुखरूप आपल्या घरी पोहोचली.