या माधुरीची गोष्ट काही वेगळीच आहे. ती इथं आल्याबरोबर तिची गंगुबाई झाली. अन् हातात एक्सपर्ट साबणही आला.
(सखू अंगणात तांब्याची भांडी घासत बसली आहे. तिच्या पुढय़ात घासलेलं तांब्याचं ताट, तर हातात तांब्या आहे.)
उषा – सखे, द्वाडा असं भांडं पसरून का बसलेस?
सखू – का, तू पसरत नाहीस?
उषा – अगं, मी तर सकाळीच चांगली घासून-पुसून ठेवली. (आशा, कांचन, विद्या, प्रिया येतात) अशा कामात मी कधी उशीर करत नाही.
विद्या – उशीर करून तरी कसं चालेलं. भांडं खरकटं राहिलं की, वास मारतो.
प्रिया – अन् वेळच्यावेळी धुतलं की तकाकतं. शिवाय मग आपणही खूष आणि पाहाणाराही.
सखू – चालायचंच. अगं, गणपतीच्या सणाची तयारी आहे ही. इथं आरासही नेत्रदीपकच असावी लागते. (सखू धुतलेली भांडी कट्टय़ाला टेकून निथळत ठेवते)
उषा – (हाक मारते) शाहरुख, हे सखूचं सामान तेवढं आत घेऊन जा बघू.
सखू – किती ओरडलात तरी तो तुमच्या ‘ओ ला ओ’ द्यायला बसलेला नाही.
उषा – आता इतकी टवटवीत मालकीण असताना आम्ही ती अपेक्षा तरी का करावी?
आशा – अन् आम्ही हाक मारल्यानंतर न येण्याची त्याची काय शामत आहे?
सखू – नुसत्या भटकभवान्या आहात. अगं, शाहरुख गोठय़ात शेण काढायला गेला आहे.
विद्या – अगं, अगं, किती अन्याय करतेस त्याच्यावर! त्याला इतकं का कुणी शेणातला किडा बनवून ठेवतं!
कांचन – बरं ते जाऊ दे. सखे, अगं देवाची का असेना; पण तू का भांडी घासत होतीस? तुझी ती कामवाली बाई, माधुरी कुठं गेली?
प्रिया – ती गुजरातला तर गेली नाही ना?
आशा – तिकडं कशाला?
विद्या – घ्या. म्हणजे राणीला दिवाळी कसली ती माहीतच नाही म्हणायची!
उषा – अगं, गुजरातचे मुख्यमंत्री नरेंद्र मोदी काय म्हणाले..
आशा – काय?
प्रिया – गुजरातच्या मुली कुपोषित आहेत.
विद्या – म्हणजे त्यांच्या अंगावर मांसाचा दुष्काळ आहे.
आशा – अच्छा, अच्छा! मग माधुरीला तिकडे जायला तशी काही हरकत नाही म्हणायची. अगं, माधुरीची बॉडीपण कशी अगदी अॅथलेटिक आहे.
प्रिया – ती तशी असून तरी काय फायदा! मोदी काय थोडेच तिला घरी भांडी घासायला ठेवणार आहेत? त्या कामासाठी त्यांच्याकडे बक्कळ सरकारी नोकर असतील.
कांचन – शिवाय मोदी म्हणजे कसे अगदी हिंदुत्वाचा ‘ढोकळा’ म्हणालीस तरी चालेल.
विद्या – कांचे, तोंड सांभाळून बोल हं. अगं, ते अविवाहित आहेत. अन् अविवाहितांकडे कसं ब्रम्हचर्याचं तेज असतं.
आशा – ब्रम्हचारीच कशाला; पक्के संन्यासीच म्हण ना!
प्रिया – गप गं साळकाये, मला मोदींच्या पावित्र्याबद्दल शंका असायचं कारण नाही; पण तू संन्यासी वगैरे असले बोजड शब्द वापरू नकोस.
विद्या – का बरं?
उषा – अगं, ‘बोट लावीन तिथं गुदगुल्या’ या सिनेमात दादा कोंडकेंनी काय सांगितलं आहे, सांग बघू?
विद्या – काय बरं?
कांचन – अगं दादा आपल्या सिनेमात म्हणाले, ‘संन्याशाकडे कधी सामान असतं का?’
प्रिया – बरोबरच आहे त्यांचं. अगं, संन्यासी म्हणजे कसे, एखादी भगवी कफनी, हातात भिक्षापात्र. अन् फार-फार तर जवळ एखादी चिलीम..
सखू – अगं, टिटव्यानो, कशाला त्या संन्याशांची मोजमापं काढता?
उषा – आम्ही कधी कुणाला वाईट म्हटलंय? सहजा न् सहजी विषय निघाला म्हणून तर बोलत होतो साऱ्याजणी.
कांचन – बर ती माधुरी कुठं गेलेय? त्याबद्दल काही सांगितलं नाहीस?
सखू – मी तिला दुकानात पाठवलंय, एक्सपर्ट आणायला.
आशा – म्हणजे तुझी माधुरी अन् त्या फिल्मी माधुरी दीक्षितमध्ये तसा काही फरकच नाही म्हण की.
उषा – अग, कशाला त्या माधुरीशी या माधुरीची तुलना करतेस? ती किती मोठी फिल्म अभिनेत्री अन् ही भांडी घासणारी. दोघींचा कुठं मेळ बसतोय का?
आशा – मेळ का बसत नाही? अगं, ती माधुरी अमेरिकेतून आली ती एक्सपर्ट या भांडी घासायच्या साबणाची जाहिरात घेऊनच.
प्रिया – असू दे. भांडी घासायची वेळ आली की, मगच माणूस फॉरेन रिटर्न होतं!
कांचन – शिवाय यापूर्वीही अनेकजण असे परत आले आहेत.
उषा – पण या माधुरीची गोष्ट काही वेगळीच आहे. ती इथं आल्याबरोबर तिची गंगुबाई झाली. अन् हातात एक्सपर्ट साबणही आला.
उषा – अगं खरकाटे, तिला तू ‘झलक दिखला जा’च्या तिसऱ्या भागात पाहिली आहेस का? कसं अगदी साबणाच्या फेसासारखं अजूनही तोंडावर हसू फुलतं.
कांचन – हे तू मला कशाला सांगतेस? त्या ‘दयावान’मधल्या विनोद खन्नाला सांगितलं असतंस, तर तो तिचे ओठ सोडून तिच्या ओघळणाऱ्या हसू की फेसूकडे तरी पाहात राहिला असता.
आशा – कांचे, तू उगाच वाकडय़ात शिरत जाऊ नकोस गं बाई. बरं सखू, त्या माधुरीनं महाराष्ट्र सरकारकडे तिच्या डान्स अकादमीसाठी जागा मागितली होती, त्याचं काय झालं?
कांचन – काय व्हायचं! अगं, आता या एक्सपर्ट हास्याची तशी रया गेलेय. आता जमाना कुणाचा, तर रेशम टिपणीस, सोनाली कुलकर्णी, अमृता खानविलकर, सई ताम्हणकर वगैरे, वगैरेंचा.
आशा – बास, बास. पुढचं काही सांगू नकोस. त्यापेक्षा सरळ सांग की, तिला मंत्र्यांनी भूखंड दिला नाही म्हणून.
विद्या – छे, छे. त्याबाबतीत कांचीला कसं माहिती असेल? तिच्या नावात काय रेशम आहे की सोनाली!
सखू – अगं, कावळीनींनो, कशाला उगाच काव-काव करता? तुम्ही किती चवचाल आहात, हे माहिती नाही का लोकांना?
उषा – सखू, तुझी मावशी पुण्यातच राहते ना गं?
सखू – का; तुला का तिची आठवण झाली?
उषा – अगं, पुण्यात चिल्लर पार्टी झाली नाही का?
प्रिया – तू किती भूतकाळात वावरतेस गं! आता मध्यरात्री दारू पिऊन पुण्याच्या रस्त्यावर झालेल्या सईच्या वस्त्रहीन रोड शोबद्दल सांगू नकोस म्हणजे झालं! अगं, चिल्लर पार्टीनंतर पुण्यात किती रेव्ह पाटर्य़ा झाल्या, हे तू बाहीनं नाक पुसणाऱ्या एखाद्या पोराला जरी विचारलंस तरी ते तुला सांगेल.
विद्या – उषा, तू दूर..चित्रवाणी पाहात नाहीस का गं?
उषा – पाहते गं. पण पुण्याला पाहुण्या म्हणून सखूच्या मावशीकडे गेलो असतो..
विद्या – तर आपल्यालाही एखाद्या पार्टीत भाग घेता आला असता, असंच ना?
प्रिया – विद्या, तुझं हे आपलं छान. अगं, तू घराबाहेर कधी पडतेस, हे पाहायला गल्लीच्या दोन्ही बाजू धरून तरण्याताठय़ा पोरांची रांग लागते.
कांचन – नशीब आपलं की, ‘ओहो, स्स’सारखे शब्द आतल्या आत गिळले जातात.
आशा – उषे, तुझ्या वागण्याचं मला काही खरं दिसत नाही बघ.
उषा – अगं, खरं-खोटय़ाच्या भानगडीत कशाला पडतेस! पुण्यात गेलं की, आपल्याला थोडंच रेव्ह पाटर्य़ा, रेन पाटर्य़ा, वाईन पाटर्य़ात भाग घ्यायचा आहे?
प्रिया – मग तिथं जाऊन काय टाळ कुटत ‘जय हरी’चा गजर करायचा?
उषा – अगं, त्या निमित्तानं रेव्ह किंवा अशा इत्तर पाटर्य़ा आयोजित करणारे राजकारणी शिवाय पोलिस अधिकाऱ्यांच्या बायकांची ओळख तरी होईल.
विद्या – त्याचा तुला काय फायदा?
उषा – सगळ्याचं गोष्टी फायदा-तोटा पाहून करायच्या नसतात. अगं, ओळख ही ओळख असते. ती कधीही उपयोगी पडू शकते.
सखू – मग तू असं कर, सरळ फेसबुकवरच जा. तिथं 101 वर्ष वय असलेल्या अमेरिकेच्या फ्लोरेन्स डेटलॉर या आजीबाईंचंही खातं आहे. तुझ्या बुद्धीची वाढ पाहता, सध्या तुला त्यांच्याच मार्गदर्शनाची गरज आहे.
सगळ्याजणी – हे मात्र अगदी खरं बोललीस बघ, सखू.
प्रिया – (हाक मारते) शाहरुख, दूध आणतोस की चहा? बरं ते राहू देच. ज्यादा हॉटपण चांगलं नव्हे! तू आपलं फ्रीजमधलं पाणीच आण. (बाकी सा-या मान हलवून संमती देतात.)